Stalin syndroom

calimero versus stalin

Langdurige stress kan tot erg verschillende syndromen lijden: veel hangt af van de context en de persoonlijkheid. 

Iedereen kent het Calimero syndroom. 

Calimero is een klein, zwart kuikentje dat opgroeit in een gezin van normale gele kuikens. Om die racistische  reden is het leven van het kuikentje vaak erg onaangenaam. Natuurlijk brengt dit  erge psychische spanning met zich mee en heeft het diertje het gevoel van niet ernstig genomen te worden, altijd het slachtoffer te zijn van de omgeving: "zij zijn groot en ik is klein". "Heel de wereld is tegen mij. Ik ben bedreigt, maar te zwak om er iets aan te doen."  Men kan hier -zoals  bij James Matthew Barrie -de auteur van Peter Pan was slechts 1.61 meter)- ook psychogene dwerggroei vermoeden: blijvende, overweldigende stress kan de groei stoppen.

Het andere eind van het spectrum noem ik het stalin syndroom.

De zoon van arme, brute schoenmakersknecht werd - samen met zijn moeder - een paar keer door zijn vader bijna doodgeslagen. Wij zijn in het Georgische Gori op het eind van negentiende eeuw en de naam van de zoon is loseb dze Besarionis Dzjoegasjvili -later veel beter bekend, zeg maar berucht, onder de naam van Jozef Stalin. "Jefke Stalin" leed absoluut niet onder een calimero complex , maar ontpopte zich tot één (er waren meerdere kandidaten in de twintigste eeuw) van de grootste massamoordenaars aller tijden. Wanneer hij in 1927 zijn dokter Bekhterev consulteerde met klachten van slapeloosheid vergezeld van woede en angst, stelde deze de diagnose paranoia. Dit was niet verstandig van dr Bekhtevev: de volgende dag werd hij op bevel van Stalin vergiftigd. Stalin leed aan arteriosclerose, maar raasde en moordde lustig door tot hij in 1953 in misterieuze omstandigheden door een beroerte geveld werd.